გახეული პრეზერვატივი ანუ როგორ ხდება ეს სინამდვილეში...
მივდივარ ჩემთვის ღამე ქუჩაში. ცივა. ვხედავ ძირს გდია ნახმარი პრეზერვატივი! ვინ ავანტყოფს აუდგა ამ ყინვაში-გავიფიქრე და განვაგრძე გზა!
პრეზერვატივის არსებობის შესახებ იცოდნენ ძველ ეგვიპტეშიც! ახლა შეიგიძლია იყიდო ყველანაირი ფერის გემოს სუნის ხარისხის... კონტრაცეფტივებიც (მგონი ასე ქვია) არსებობს და რაღაც სანთლები და უბედურებები მარა კიდე ვენერიული დაავადებები და სოკოც არსებობს ,,იქ". მაგრამ! პრეზერვატივი შეიძლება გაიხეს! და აწერია 95-98%ით იცავსო! როგორ უნდა უთხრა შენს შვიილს რომ გახეული პრეზერვატივის ნაყოფია??
მერე იბადება ბავშვი!
და წერო მიდის შარვალში!
კაცებს ძუძუები არ აქვთ ამიტომ:
ჩვილის დედებს სახეები ეცვლებათ. აცილებლად იცნობ: უძინარი (ან ძალიან უძინარი). დაღლას მიუჩვეველი წუწუნ-ჩამდგარი თვალებით. მაგრამ თავის აღუას შეხედავენ თუ არა წუწუნის ადგილს უწუ-პუწუ იკავებს: ნახეთ მისი შვილი როგორ აბოყინებს ასე არაცერთ ბავშვს არ შეუძლია! დიდი ჩანთებით დადიან სულ. ჩანთაში: პამპერსი, ზაპასნოი პამპერსი, სოსკა, ზაპასნოი სოსკა. ეეჰ რა იქნებოდა ზაპასნოი პრეზერვატივი ქონოდა ზოგს თავის დროზე!
დალშე:
30 თებერვალი. გაჩერებაზე ვდგავართ მე ვიღაც ახალგაზრდა ქალი და მისი 5-6 წლის ბავშვები (ორივე გოგო) ველი 43-ს. ჩერდება ავტობუსი და ვიღაც პატარა ბიჭუნა გაჩერებული ავტობუსიდან 3 კოკა-კოლის ბოთლს აგდებს შუა ქუჩაში. არც კი ჩამოდის!!! ჩემი ხხხახხხხიდან ახხხვარი ამოხხხხეთქავს და ვიწევი ბოთლის ასაღებად. ნაბიჯი არ გადამიდგამს ისე ეს ორი გოგო ეტაკება დანარჩენ ორ ბოთლს! (ალბერტ ბანდურას რო ენახა გულში ჩაიხითხითებდა). ვაგდებთ ურნაში და მე მეორე გაჩერებისკენ მივდივარ, სიარულში აღშფოთება რომ ჩავახხხხხრჩო.
მოვიდა როგორც იქნა 43. ვდგავართ უკან მე და ისევ ვიღაც ახალგაზრდა ქალი ისევ ვიღაც პატარა გოგოებით. რატომ შემომემჩნია იმ დღეს ამდენი პატარა გოგო არ ვიცი. ესენი ცოტა დიდები ასე 6-8 წლისები. დედას ერთის სასკოლო ჩანთა ერთ მხარეს მოუკიდია მეორის - მეორე მხარეს. სიფათზე უკვე აწერია რომ დაიღალა ამ ჩანთების თრევით. ბავშვების საუბარს ვიწერ დიკტოფონით და მეხითხითება გულში.
ვარდისფერქუდიანი: ამას შევღებავთ და ფანჯრებს ჩავსვამთ.
გავიხედე 74-ე მინგრეული სკოლა დერეფანში შმორის მარადი სუნით.
მეორე უმცროსი ცისფერქუდიანი თითებს ატყაპუნებს ფანჯარაზე ვითომ კომპიუტერში შეყავს მონაცემები.
ვარდისფერქუდიანი: ამეებს შევღებავთ, გავხსნით! ამეებს შევღებავთ, გავხსნით! ამეებს შევღებავთ, გავხსნით! (ბუტკების მთელი კოლონაა საცოდავად ჩამწკრივებული)
პარკს ჩავუარეთ.
ცისფერქუდიანი: აქ არ დავამატოთ ხალხი?
ვარდისფერქუდიანი: ხო მოდი პირდაპირ კომპიუტერით! - ცისფერქუდიანი აწკაპუნებს ისევ ფანჯარაზე.
გარეთ ისე ცივა კომპიუტერის გარეშე მართლა ვერ დაამატებდნენ ხალხს...
სარეცხი!
ვარდისფერქუდიანი: ამას ჩამოვხსნით გავაშრობთ.
მერე საბავშვო ბაღია იასამნისფერი...
ცისფერქუდიანი: წარმოიდგინე, რომ ეს სხვა ფერისაა და ჩვენ შევღებავთ იასამნისფრად!
მე მიკვირს რატომაა ასაკობრივი ზღვარი პრეზიდენტობაზე?!
მერე დედას ვუყურებ: ინდეფერენტული დაღლილი სახით, ფიქრობს ალბათ სახლში რო მივა სადილად რას მოამზადებს. ბავშვებს ათასში ერთხელ მიხედავს, ,,გაჩერდითო" მიუგდებს. მაგრად ეზარება და მობეზრდა! როგორ არ მოგბეზრდება დღეში ასჯერ რომ გკითხავენ ას კითხვას თითოზე კიდევ ან ასი პასუხია ან პასუხი საერთოდ არც არსებობს!
მიყვარს ბავშვები? (ითარგმნება: მომავალში მინდა ბავშვი?) იმთავითვე დებილური კითხვა! თითქოს ბავშვები ზოგადად რაღაც ერთგვაროვანი მასაა, რომელიც ჩხხხავის ჯვამს და ნერვებს გიშლის! (თარგმანი: აბა მე რა ვიცი)
ავტობუსის გოგოებზე ვფიქრობ ჩემს უბანს რომ აშენებდნენ და ღებავდნენ... ავტობუსში არ მეფიქრებოდა, უბრალოდ მიხაროდა რომ პრეზერვატივი 100-%-ით არ იცავს! და ზოგიერთი ხომ პრეზერვატივის გარეშეც... და მერე თავისი ნებით მოიკიდებს ცალ მხარეს ერთი ბავშვის მეორე მხარეს - მეორეს ჩანთას!
